Masasayang himig
ng tawanan ng mga bata ang umaalingawngaw sa parke habang hinihintay ni Jay ang
pagdating ng kanyang bestfriend na si Edward. Mag-lilimang minuto na siyang
naghihintay, may lakad kasi ang dalawa at bibili ng mga gamit para sa kanilang school
project sa kabilang bayan.
Nakaupo siya sa
isang bahagi ng mga plantboxes kung saan nakatirik ang isang matandang puno ng
akasya at sa kanyang harapan ay may mga batang naglalaro ng habulan at masayang
nagtatawanan. Kinse anyos na ngayon si jay at nasa huling taon sa hayskul,
maputi, medyo may pagka-tsinito, may pagka-maamo ang mukha at nasa 5’5 na ang
taas pero marahil dahil sa nakasanayang ugali na pagyuko habang naglalakad o habang
nakikipag-usap ay di gaanong kapansin-pansin ang binata. May itsura naman ito
ngunit sadyang mailap ito sa mga tao at piling pili lamang ang mga kaibigan
nito.
Napako ang
tingin ng binata sa mga batang naglalaro sa may parkeng kanya ring naging
langit nang mga panahong siya ay musmos pa lamang. Makulimlim at tila may nagbabadyang
unos nang hapon na iyon. Napatingin si Jay sa kanyang relo. Sampung minuto na
ang lumipas at wala pa din ang kaibigan. Tumingin ito sa malayo sa pag-asang
mabanaag ang kaibigan. Ngunit wala pa din ito.
Tumunog ang
kanyang telepono at nang kanya itong tingnan ay may mensahe mula sa kanyang
kaibigan.
“bok, pasensya na wala pa ako. May biglang iniutos
kasi si tatay. Medyo matatagalan. Dadating ako maya-maya.”
Napabuntong-hininga
na lamang ang binata dahil maghihintay pa ito ng ilang minuto sa may parke.
Wala naman itong magagawa kaya’t minabuti na lamang nitong sumagot sa kaibigan
na maghihintay ito.
“sige bok, hintayin na lang kita dito sa may Plasa”
Malamig ang
bawat halik ng hangin sa kanyang pisngi. Nakukumutan kasi ang araw ng mga
makakapal na ulap.
Tila, naglalaro
ang mga pagkakataon na para bang may pilit itong ipinapaalala na isang tagpo na
nangyari na dati. Ang malamig na ihip ng hangin, naglalaglagang mga dahon sa
puno ng akasya at ang masasayang mga halakhakan ng mga naglalarong musmos sa
kanyang paligid.
Isa lang yong
pangkaraniwang hapon…
…katulad lang ng
isang pangkaraniwang hapong pitong taon na ang nakaraan.
Siya ay
magwawalong taong gulang pa lamang noon. Katatapos lamang ng klase at tulad ng
ibang bata nang mga panahong yon ay diretso agad ito sa parke para maglaro ng
habulan, taguan, tumbang preso o kung anumang larong kalyeng mapagtripang
laruin.
Mabait at
palakaibigan naman siyang bata kaya madami siyang mga kaibigan. Kahit sino
payat, mataba, malinis, gusgusin, apat na taong gulang o kahit labing pitong
taong gulang ay nakikipaglaro ito. Likas kasi itong palakaibigan, bibo at may
katabaan ng kaunti kaya’t madami ang nacute-an dito at madalas ay kurot at
gigil ang inaabot nito lalo na sa mga batang mas matanda sa kanya.
Nang hapon na
yon ay naisipan ng grupo na maglaro ng taguan. Anim sila sa grupo, siya at ang mga
kaedad niyang sina Mae, Ann, Mac, Rachelle at si Wilson.
“ako na taya…”
Magsisimula na
sana sila nang biglang may binatang nagprisintang siya na daw ang taya, si
Luis, kinse anyos na binata. Wala daw siyang magawa at naiinip sa kakatambay
kaya’t naisipang makipaglaro. Agad pumayag naman ang grupo kasi walang may gustong
maging taya, kawawa maging taya dahil siguradong aabutin siya ng gabi sa dami
ng puwedeng pagtaguan.
Sa kabila ng
ingay ng mga tawanan, mababanaag sa kanyang mata ang isang kakaibang lamlam.
Nagpatuloy ang pagbalik ng mga alaala na kahit anong pilit na iwaksi ay tila pilit
itong sumisiksik sa kanyang kamalayan.
“…Pagbilang kong sampu nakatago na kayo… isa…
dalawa.. tatlo… apat… lima… anim… pito…”
Nagpulasan ang
anim at kanya kanya nang tago sa bawat sulok at lugar na kanilang maisip.
Ibang-iba pa noon ang bayang kanyang kinalakhan. Madami pang bakanteng lote at mga
lumang bahay na parang wala nang pag-asang mababalikan.
“…walo… siyam… sampu… ready? Game!”
May nagtago sa
may siwang at ang iba ay sa mga itaas ng puno. Samantalang si jay naman ay
naisipang magtago sa isang lumang tindahan na may kalayuan sa iba pa. nakatirik
ito sa isang bakanteng lote na nasa isang sulok na nakagitna sa dalawang
malaking lumang bahay. Pagpasok niya sa loob ng bakanteng lumang tindahan ay
sinipat nito kaagad kung saan magtatago. Tanging mga ilaw mula sa mga butas at
siwang ng kahoy ng istruktura ang nagsisilbing liwanag sa loob.
“Tamang tama dito” ang nasambit nito.
Lumipas ang
ilang sandali ay may narinig itong mga papalapit na mga yabag. Nagtago ito sa
sulok ng lumang papag sa loob ng tindahan at pilit iniimpit ang tawa dahil sa
sobrang kaba at excitement na nararamdaman nito.
Bumukas ng
kaunti ang pinto at nabanaag nitong malapit na si Luis sa kanya. Humanda ito sa
pagtakbo sakaling mahuli na ang kanyang pinagtataguan.
Hindi gumagalaw
ang binata sa kanyang kinatatayuan at dahan-dahang isinara ang pinto. May
nabanaag itong isang misteryosong ngisi mula sa labi ng binatang kalaro…
Papalapit…
Papalapit…
Ilang hakbang na
lang ang layo ng binata sa pinagtataguan ng bata. Nang aakma nang tatakbo si
Jay ay biglang nahuli ito ng binata. Hawak hawak ang braso ng musmos ay bigla
nitong iginawi ito sa may papag na nasa isang sulok. Tawa ng tawa ang bata sa
pag-aakalang bahagi pa din iyon ng kanilang simpleng laro.
Naramdaman na
lang nito ang sakit ng mahigpit na hawak ng binata. Nasasaktan na ito kaya umaaksyon
na itong ayaw nito ang nangyayari.
Nagpupumiglas
ang bata ngunit di kinaya ng maliit nitong katawan ang pwersa ng binata. Hawak
hawak na nito ang dalawang kamay ng bata at naihiga na din nito sa lumang
papag. Nakadagan na ito sa bata sa isang posisyong lalong nagpahirap para makakalas
ang musmos.
Di mawari ng bata ang gagawin at pilit
itinatanong
“kuya ano ginagawa mo? Uwi na po ako!”
mangiyak-ngiyak na sumamo nito sa binata.
Pero wala, tila
bingi ang kausap at sa halip ay tinakpan nito ang bibig ng bata. Patuloy na
nagpumiglas ang bata ngunit anong laban ba naman nito sa binatang doble ang
laki na nakadagan sa kanya.
Umaagos na ang
luha sa mga mata nito dala ng takot at kalituhan sa mga susunod na mangyayari. Naramdaman
na lang nito ang kamay ng binata sa loob ng kanyang shorts. At naramdaman na
lang nito ang pagdampi ng isang matigas na bagay na di nito mawari kung ano.
Impit ng kamay ng
binata ang bawat panaghoy ng musmos. Wala itong magawa kundi kumislot sa ilalim
ng binata. Parang bawat sandali ay impyerno. Di ito makahinga ng mabuti, di ito
makagalaw, di ito makahingi ng saklolo at tanging kanyang mga luha ang
makapagsasabing di nito gusto ang nangyayari. Malabo na mga sumunod na
nangyari. Nabaon na nang limot ang mga detalye ng pangyayari. Tila, di
nakayanan ng kanyang pang-unawa at pinahid ng kanyang isip ang mga detalye na
parang isang larawang kinupas ng panahon. Gayunman di nito nagawang mawala ang
masamang pakiramdam dulot ng karanasan.
“wag
kang magsusumbong. Yari ka sakin pag may nakaalam nito. Naiintindihan mo?” pagbabanta
ng binata.
Tango lang ang
naisagot nito sa takot. Lumabas si Luis na parang walang bahid na may ginawa
itong masama.
Dagliang sumunod
si Jay sa lumang tindahan, umiiyak pa din. Di alam kung ano, bakit at para saan
ba talaga ang lahat ng nangyari.
“Jay, oh anong
nangyari sayo? Umiiyak ka ba?” ang sambit ng isang boses mula sa tabi nito.
Parang bumalik
sa huwisyo si Jay, at ngayon lang niya namalayan na basang basa na pala ng luha
ang kanyang mga mata. Nagtataka at nag-aalalang mga mata ang bumati sa kanya
mula sa kaibigang kanina pa nito hinihintay.
Nagsimulang,
pumatak ang ulang kanina pa nagbabadya. Patakbong sumilong ang dalawang
magkaibigan sa malapit na waiting shed. Ang lamlam ng langit ay sing-lamlam din
ng kanyang mga mata na marahil ay dulot ng mga alaalang kanyang pilit
kinalimutan sa kanyang kamusmusan.
ABOUT THE AUTHOR
A man who never doubted the sun's intentions.
0 comments:
Post a Comment